30 października 2013r. weszło w życie nowe rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 października 2013r. w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci (Dz. U. Poz.1257).
Powodem zmiany jest obowiązująca od 1 września 2013r. nowelizacja ustawy o systemie oświaty, która umożliwia organizację wczesnego wspomagania rozwoju dziecka także w innych formach wychowania przedszkolnego.

 

Co należy rozumieć pod pojęciem: wczesne wspomaganie rozwoju dziecka (WWRD)?
Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka to interdyscyplinarne podejście, umożliwiające objęcie specjalistyczną opieką dziecka i jego rodziny. To kompleksowe, intensywne i wielospecjalistyczne działania mające na celu pobudzanie i stymulowanie psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia pierwszych sygnałów nieprawidłowego funkcjonowania do
podjęcia nauki w szkole.
Podstawowym założeniem wczesnego wspomagania jest traktowanie rozwoju dziecka jako integralnego i całościowego procesu, warunkowanego przez czynniki genetyczne i środowiskowe, którego bazą jest aktywność, rozumiana jako skłonność wrodzona, warunkująca wszelkie zachowania. Aktywność umożliwia uczenie się - warunek ciągłego rozwoju człowieka.
Wczesne wspomaganie może pełnić następujące funkcje:
- informacyjną - informuje o przebiegu rozwoju dziecka, o możliwościach wspierania rozwoju, o formach pomocy rodzinie;
- diagnostyczną- rozpoznanie kliniczne, określenie poziomu funkcjonowania dziecka;
- stymulacyjną - terapeutyczną, prowadzenie wieloprofilowego usprawniania dziecka z zaburzeniami rozwoju.
WWRD to także przygotowanie rodziców do postępowania z dzieckiem w sposób zgodny z zapisami indywidualnego programu wczesnego wspomagania dziecka, a także kształtowanie pozytywnych relacji między rodzicem a specjalistą
uczestniczącym we wspomaganiu.

 

Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka:
*zmniejsza ryzyko opóźnień rozwojowych;
*spełnia funkcję terapeutyczną;
*zmniejsza skutki uboczne niepełnosprawności ciążącej na dziecku;
*dostarcza informacji z zakresu diagnozy, przyczyn zaburzeń, prognoz, wiedzy na temat normalnego rozwoju dziecka i jego
stymulacji;
*umożliwia całej rodzinie przystosowanie się do nowej sytuacji związanej z obecnością i postępowaniem wobec dziecka z niepełnosprawnością;
*pomaga rodzicom ze wsparciem psychologiczno-pedagogicznym lepiej funkcjonować na wielu poziomach